زهرة قلب الربيع بقلم فيروز عبدالله
وخرجت بسرعة ، كنت مبتسمة طول طريق مرواحى للبيت ، فى العربية ، فى الشارع ، على السلم .. أنا ممكن أبان ه.بلة عادى ، بس لحظات الفرحة لازم تاخد حقها وتتعاش كما يجب ، زى ما لحظات الحزن خدت حقها وزيادة !
فضلت أروح لراسل علشان ابقى جنبة و اطمن علية ، لكن ساعات كنت بتقل شوية واكلمة فى التليفون بڈم ..ا اروحلة .. واليوم الى بعدة الشوق بيبقى جايب آخرة معايا و مقط"ع قلبى .. تقيلة اوى أنا !
وفى مرة نسيت ورق مهم مع سارة ، مهى بالمناسبة دخلت معايا علاج طبيعى ، وقلتلها تيجى المستشفى وأنا هقابلها لأنى كنت مع راسل ..
ابدت رفضها وقالت .. : مش هطخ أنا المشوار دا ، قابلينى فى كافية ***
مكنش قدامى غير أنى اوافق .. لكن راسل كان لية رأى تانى وقالى : خليكى وأنا هبعت أى حد يجيبة منها
جاوبت : مينفعش تبقى هى جاية علشانى اروح أنا باعتلها حد بدل منى !.
راسل : وينفع تسبينى أنا لوحدى ؟! ..*ثم اردف بخبث* طب بصى احنا هنلعب لعبة ، هاتى ايدك فى ايدى ، لو ايدك غلبت ايدى و نزلتيها ناحيتك هتعملى إلى انت عايزاة ، لو حصل العكس و هيحصل يعنى ، هتفضلى معايا ..
زهرة بنفس الخب.ث لأنها فهمتة : يعنى مش عايز تمسك ايدى بلا هدف وخلاص ؟
ضحكت زهرة ، وقعدت جنبة وحطت ايدها فى ايدة .. الثقة الى عند راسل كانت جبارة ، لكن عيون زهرة مكنتش بتهزر لما بصت بيها لراسل ..
نسى نفسة و بسرعة غلبتة زهرة وقامت تطنطت : أنا كسبت ، أنا كسبت !
راسل بعـ،صبية : دا إسمة غش على فكرة ، انتِ بتستغلى ضعفى قدامك بطريقة متصحش خدى بالك !
فى نفس الوقت كان ادهم سايق عربيتة متجة لنفس الكافية الى زهرة راحة لية علشان هيقابل حد هناك
*فى الكافية*
ادهم وسارة وصلوا فى نفس الوقت ومكنش فية إلا طربيزة واحدة فاضية و ...
#يتبع
